Tremo só no silencio Mentres caio polo abismo infinito Mentres ela, agora muda ante os meus ollos se dispón a levarme, a liberarme E o pasado, todo valeiro Que insiste en recorda-lo paraíso Pasa diante miña o que fun, Os que foron, os que non voltarán, sen Destiño E os frondosos bosques Que coa súa fragancia no recordo me levan lonxe murmuran entre eles, vermello outono que a vida sen paixón é un vano suplicio Mentres ollo o hourizonte recortado Pola fiestra de vidas separadas E repito os tristes cantos de vellos bardos que un home sen recordos non existe