Na fría noite das nosas vidas Arde o recordo dos tempos pasados Tempos gloriosos, tempos escuros Que as xoves almas non han sembrar A triste ameaza da escravitude Asolaga o corazón dos que quedan As árbores son testemuña da última reunión O xuramento resoa alto, no ceo Logo silencio, amarga calma E os corpos inertes agardan A néboa cúbrea lodo á ialba Ollos aterrados buscan o camiño Tercan o monte paseniñamente Mais a súa victoria non é tal Mais a pesar da nosa morte De derrota en derrota, ata a victoria final