Eg var meg så ven og fager ei møy Med stimoder vond, mi moder ho døy Ho skapte meg om til eit svær og ei nål Og sende meg av ti kongens gård Og vreida mi stimoder kjende mest Når alle dei gillaste lika meg best Ho gav meg ein ham som ulve grå Ho svor meg einsam i skogjen gå Og aldri blir eg heil og God Før eg fær drukkje min broders blod